W dawnych wiekach aktor to był jedyny zawód niezdolny do samo–oceny. Dlatego istotą teatru była międzyludzka sytuacja. Relacja aktor – widz. Bywał nim też i reżyser. Przedstawienie to było coś innego niż happening i czym innym była też improwizacja. Polegała nie tylko na umiejętności powtarzania melodii ale i na przywoływaniu nieznanych przedtem tematów. Tak było u Mickiewicza, który dodatkowo potrafił recytować w nieznanym sobie języku. W nowej epoce każdy element improwizacji funkcjonuje inaczej i niekoniecznie w jakimś związku wzajemnym.